"De machine maakt geen fouten. Degene die feilbaar is, is het proefkonijn": Arnaud Robert, een quadriplegiepatiënt, vertelt over de neurotechnologische klinische studie die hem probeerde te repareren.

[Het verhaal van Arnaud Robert is ook het onderwerp van de podcast "Mon corps électrique", vanaf vrijdag 7 november te beluisteren via de Play RTS-app en op het audioportaal van de Zwitserse radio en televisie (RTS) .]

Zwitserland is een klein land. Op een lenteavond in 2023 ontmoette mijn broer Gilles op een feestje iemand die dicht bij neurochirurg Jocelyne Bloch stond. De volgende dag sprak hij een voicemail in: "Je zou kunnen deelnemen aan een klinische studie, maar je moet snel handelen." De naam Jocelyne Bloch riep oude herinneringen op aan verlamde patiënten in harnassen die weer konden opstaan. Mijn vriendin Madeleine, een van de eerste fysiotherapeuten in het onderzoek, had me verteld over de immense emotie die je voelde wanneer iemand die geïmmobiliseerd was, op zo'n manier bevrijd werd. Ik vond het verhaal prachtig, onwerkelijk, bijna buitenaards.

Op 25 februari 2022 raakte ik verlamd door een val op een klein stukje ijs tijdens een bergwandeling. Ik raakte daardoor quadriplegisch, dat wil zeggen dat ik twee nekwervels brak en daardoor vier ledematen gedeeltelijk verlamd raakte. Vervolgens heb ik twaalf maanden in een revalidatiekliniek doorgebracht, waar ik zonder veel succes heb geprobeerd mijn lichaam terug te krijgen.

Toen ik Gilles' bericht ontving, was ik net verhuisd naar een appartement in Lausanne dat nog niet geautomatiseerd was: ik kon mijn eigen deur of ramen niet openen. Ik had het gevoel dat ik mijn beproeving nog niet eens had verwerkt. Er waren weinig dingen die ik minder graag wilde dan terug naar het ziekenhuis. En toch bevond ik me een paar dagen later aan de voet van het Universitair Ziekenhuis Vaud in Lausanne.

Je hebt nog 93,01% van dit artikel te lezen. De rest is alleen voor abonnees.